öyle bir kırılma noktam var ki benim.

birini çok severim,
çok fedakarlık yaparım,
elimden ne gelirse onu mutlu etmek adına aklıma geleni uygularım,
onun yüzünde oluşan bir tek tebessüm herşeye bedeldir benim için.

uzaktan böyle görünmem ama.
sert sanır dışardan bakanlar.
rahat yaklaşamazlar.

veririm, yaparım, ederim, severim, yanında olurum, destek olurum.
sonra üzülmeye başlarım.
ne den hep ben diye.

sonra beklerim.
ama göremem,
içimde tolare ederim.
bahaneler bulurum onun adına.
kendi içimde aklama çabalarım olur.

gün gelir uzaktan bir bakarım ona değiyor mu diye.

ya da ben onun çabasızlığını hakediyormuyum diye.

çok yanarsa canım kapatırım kapıları.
hemde dönüp bakmam bile geri.

neredeyse o noktaya geldim.

kapılarım kapanmaya doğru yöneliyor.

seviyorsun inanıyorum.
istiyorsun hem de çok biliyorum.
ama bazen sadece sevmek ve istemek yeterli olmuyor.

bende çikolatayı seviyorum, istiyorum da ...
eeeeeeeeeeeeeeeeeee

kalkmazsam, gitmezsem, para verip almazsam yiyebilir miyim?

seviyorum istiyorum bi gün  nasıl olsa imkan olur demek yetmez.

beklemek imkanı , imkansıza dönüştürür.

neredeyse imkansızım olmak üzeresin ve hala farkında değilsin.
sen de benim yüreğime ve gönlüme güveniyorsun. ama
hata ediyorsun.

her şey bir gün bitebilir.
ve çok sevsede insan gidebilir.